ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ

Γέλασα τόσο πολύ, όσο όταν διαβάζω τα περί τού τέλους της ελεύθερης αγοράς.

Legal case against God dismissed
A US judge has thrown out a case against God, ruling that because the defendant has no address, legal papers cannot be served.
The suit was launched by Nebraska state senator Ernie Chambers, who said he might appeal against the ruling.
He sought a permanent injunction to prevent the "death, destruction and terrorisation" caused by God.
Judge Marlon Polk said in his ruling that a plaintiff must have access to the defendant for a case to proceed.
"Given that this court finds that there can never be service effectuated on the named defendant this action will be dismissed with prejudice," Judge Polk wrote in his ruling.
Mr Chambers cannot refile the suit but may appeal.
'God knows everything'
Mr Chambers sued God last year. He said God had threatened him and the people of Nebraska and had inflicted "widespread death, destruction and terrorisation of millions upon millions of the Earth's inhabitants".
He said he would carefully consider Judge Polk's ruling before deciding whether to appeal.
The court, Mr Chambers said, had acknowledged the existence of God and "a consequence of that acknowledgement is a recognition of God's omniscience".
"Since God knows everything," he reasoned, "God has notice of this lawsuit."
Mr Chambers, a state senator for 38 years, said he filed the suit to make the point that "anyone can sue anyone else, even God".
Story from BBC NEWS:http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/americas/7673591.stmPublished: 2008/10/16 11:56:22 GMT© BBC MMVIII

Διεθνής οικονομική κρίση και εγχώρια πολιτική ανεπάρκεια.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ
2 Οκτωμβρίου 2008
Διεθνής οικονομική κρίση και εγχώρια πολιτική ανεπάρκεια.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωσή της επισημαίνει την παραπληροφόρηση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με τη πραγματική φύση και τα αίτια της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ. Η καταγγελία των αγορών και η θεοποίηση της κρατικής παρέμβασης αποτέλεσαν τον κοινό παρανομαστή της επιχειρηματολογίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Επιπλέον, πολιτικοί όλου του πολιτικού φάσματος προβλέπουν, για άλλη μια φορά, την κατάρρευση του καπιταλισμού χωρίς να εξηγούν γιατί δεν επαληθεύτηκαν παρόμοιες προηγούμενες προβλέψεις τους. Για άλλη μια φορά ο άκρατος κρατισμός χρησιμοποιήθηκε από τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων με στόχο τη συγκάλυψη της άγνοιάς τους για τη πολύπλοκη διεθνή πραγματικότητα.
Όπως είναι γνωστό η κατάρρευση της αγοράς κατοικίας στις ΗΠΑ προκλήθηκε από την κατάρρευση των δύο κολοσσών της αγοράς ενυπόθηκων δανείων, της Fannie Mae και της Freddie Mac που κατέχουν ή έχουν εγγυηθεί σχεδόν το ήμισυ από τα 12 τρισεκατομμύρια δολάρια των εκκρεμών ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ. Τα ομόλογα της Fannie Mae και της Freddie Mac έχαιραν ιδίου κύρους με εκείνα του αμερικανικού δημοσίου γιατί οι δύο αυτοί οργανισμοί είναι ημικρατικοί και τα ομόλογα που εξέδιδαν εξασφάλιζαν μεγαλύτερες αποδόσεις από αυτά των ιδιωτών ανταγωνιστών τους. Ο κρατικός παρεμβατισμός στην αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ, μέσω των δύο αυτών οργανισμών, οδήγησε σε σκάνδαλα που είδαν το φώς της δημοσιότητας το 2003 και στη κατάρρευση του συνόλου της αγοράς κατοικίας.
Για τους λόγους αυτούς η αιτούμενη ελευθερία διοχέτευσης δισεκατομμυρίων δολαρίων στα ταμεία των Fannie Mae και Freddie Mac δεν μπορεί να θεωρηθεί λύση καθώς ο μεγαλύτερος κρατικός παρεμβατισμός που εισάγει το σχέδιο Πόλσον θα επιδείνωνε μια ήδη στρεβλή κατάσταση της αγοράς. Η άρνηση, από μεγάλο αριθμό ρεπουμπλικάνων και δημοκρατικών βουλευτών, να ακολουθήσουν τις υποδείξεις των ηγεσιών τους και η καταψήφιση του σχεδίου Πόλσον μόνο θλιβερούς συνειρμούς δημιουργούν σε όσους θα κάνουν συγκρίσεις με τη λειτουργία του Ελληνικού Κοινοβουλίου και τον ρόλο των Ελλήνων βουλευτών.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι οι αντιδράσεις στο σχέδιο αυτό είναι δικαιολογημένες καθώς η διάσωση των Fannie Mae και Freddie Mac με χρήματα των αμερικάνων φορολογουμένων συνιστούν μια απαράδεκτη κρατική παρέμβαση που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί τις ζημιές. Παραδόξως, κατά της πολιτικής πουιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί τις ζημιές συντάχθηκε, σε ένα παραλήρημα αριστερισμού, ο κ. Παπανδρέου στην εφημερίδα Επενδυτής, για να ακολουθήσει και ο Συνασπισμός, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους για τις ζημιές που καλούνται να πληρώσουν οι αμερικάνοι φορολογούμενοι.
Ούτε ο κ. Παπανδρέου όμως, αλλά ούτε ο Συνασπισμός, θεώρησαν σκόπιμο να εξηγήσουν στους Έλληνες πολίτες γιατί δεν δείχνουν ανάλογη ευαισθησία και για τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων οι οποίοι πληρώνουν τις ζημιές των Ελληνικών ΔΕΚΟ επί δεκαετίες.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ

Το κράτος, η κρίση και οι αγορές

Μπροστά στη μεγάλη οικονομική κρίση, σχεδόν αυτόματα σε όλους, ειδικούς και μη, έρχεται ο από μηχανής θεός, το κράτος, για να σώσει από το οικονομικό ναυάγιο τις αγορές, τις επιχειρήσεις, τα άτομα, το σύνολο της οικονομίας. Το μέγεθος των δυσκολιών, ο ίλιγγος που προκαλεί η θέα του χείλους προ του γκρεμού, ο πανικός της επερχόμενης ατομικής ή συλλογικής χρεοκοπίας, αποδιοργανώνει τον νου και των πιο ισχυρών ηγετών αλλά και των πιο φημισμένων οικονομολόγων.
Πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν την ελεύθερη αγορά για τη δεινή κρίση που έχουμε περιέλθει διότι θέλουν να σκεπάσουν τον ρόλο του κράτους ως προαγωγού των ανυπέρβλητων χρηματοοικονομικών διαταραχών στις οποίες έχουμε βυθισθεί
Το σχέδιο Πόλσον παρουσιάστηκε υπό αυτές τις συνθήκες ως σχέδιο εκτάκτου ανάγκης και δραματοποιήθηκε πολιτικά από τον πρόεδρο Μπους με διαγγέλματα και άλλα ηχηρά που κορυφώνονται στο ποσό των 700 δισ. δολαρίων. Οι Δημοκρατικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έσπευσαν να το υιοθετήσουν και με επικεφαλής τη Νάνσι Πελόζι, κατηγόρησαν τον Μακέιν και τους Ρεπουμπλικανούς για τις ισχυρές αντιρρήσεις τους. Το ευτύχημα για τη Δημοκρατία στην Αμερική είναι ότι τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο και προϊόν πνευματικής αυθεντίας ακόμη και αν παρουσιάζεται σαν σχέδιο εθνικής ή παγκόσμιας σωτηρίας.
Το σχέδιο Πόλσον πρέπει να αλλάξει, διότι δεν είναι δυνατόν το αμερικανικό κράτος να κινδυνεύσει με τη δική του χρεοκοπία για να αγοράσει χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και αγνώστου έως μηδενικής αξίας στοιχεία ενεργητικού (πιστωτικά απόβλητα). Οι δημοπρασίες που φαντάζεται το δίδυμο Πόλσον - Μπερνάνκι είναι πιθανόν να καταλήξουν στο μεγαλύτερο φιάσκο και τότε όλοι θα αναρωτιούνται ποιος θα εγγυηθεί το αμερικανικό δημόσιο χρέος ή ποιος θα αγοράσει το αμερικανικό δημόσιο. Ηδη σήμερα το αμερικανικό κράτος είναι ασθενές όσο ποτέ στο παρελθόν. Πιεζόμενο από ένα δυσθεώρητο δημοσιονομικό έλλειμμα και βεβαρυμμένο με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που συγκρίνεται μόνο με αυτό της δεκαετίας του ’50, το αμερικανικό δημόσιο είναι στο έλεος της κρίσης και δεν μπορεί επ’ ουδενί ούτε να την ελέγξει ούτε να την αντιμετωπίσει.
Οι απότομες μεταβολές των επιτοκίων ήταν εργαλείο της Fed που αποπροσανατόλισε δανειστές και δανειζόμενους. Οι περιβόητες Freddie Mac και Fannie May είναι κρατικά δημιουργήματα, πλημμυρισμένες με ανορθολογικές κυβερνητικές επιδοτήσεις, στηριγμένες σε κρατικιστικά διαστρεβλωμένα κίνητρα που οδήγησαν σε μία αναρίθμητη σειρά νόθων δανείων καμίας ουσιαστικής αξίας και σάπιας επιχειρηματικής ηθικής
Πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν την ελεύθερη αγορά για τη δεινή κρίση που έχουμε περιέλθει διότι θέλουν να σκεπάσουν τον ρόλο του κράτους ως προαγωγού των ανυπέρβλητων χρηματοοικονομικών διαταραχών στις οποίες έχουμε βυθισθεί. Οι απότομες μεταβολές των επιτοκίων ήταν εργαλείο της Fed που αποπροσανατόλισε δανειστές και δανειζόμενους. Οι περιβόητες Freddie Mac και Fannie May είναι κρατικά δημιουργήματα, πλημμυρισμένες με ανορθολογικές κυβερνητικές επιδοτήσεις, στηριγμένες σε κρατικιστικά διαστρεβλωμένα κίνητρα που οδήγησαν σε μία αναρίθμητη σειρά νόθων δανείων καμίας ουσιαστικής αξίας και σάπιας επιχειρηματικής ηθικής.
Ομως αυτά τα δάνεια με τη θεσμική και οικονομική ενίσχυση του κράτους και τη μόνη εγγύηση που είχαν, αυτή του αμερικανικού δημοσίου, αγκάλιασαν όχι μόνο όλο το αμερικανικό έθνος, αλλά κυρίως οδήγησαν κάθε είδους χρηματοπιστωτικό ίδρυμα να βασισθεί πάνω τους για να χτίσει δευτερογενή και τριτογενή προϊόντα που κορυφώθηκε η αξία τους με την αλματώδη άνοδο των τιμών των ακινήτων και με την ίδια ταχύτητα γκρεμίσθηκε όταν η Fed εν ριπή οφθαλμού προσδιόρισε το επιτόκιο στο 5,25% και κάποιος δεν μπορούσε να πληρώσει το δάνειό του, αφού το είχε συνάψει με επιτόκιο Fed 1%. Τα κρατικά στεγαστικά παραμορφώματα μαζί με την ανεκδιήγητη πολιτική επιτοκίων της Fed, οδήγησαν τις αγορές στο χάος και την παγκόσμια οικονομία σε μία άνευ προηγουμένου κρίση.
Οι αγορές δεν ευθύνονται σε τίποτα. Απλά υπολόγισαν γρήγορα το φθηνό χρήμα και την πολιτική βουλιμία των κρατικών αρχών για ξέφρενη στεγαστική πίστη και ανέβασαν αμέσως τις τιμές. Με τον ίδιο τρόπο οι αγορές αντιλήφθηκαν άμεσα την αδυναμία και τη στάση πληρωμών, τον καταιγιστικό ρυθμό απούλητων κατοικιών και κατασχέσεων και οδηγήθηκαν στην πτώση.
Η ελεύθερη αγορά υπολογίζει με τον καλύτερο και πιο συνεπή τρόπο τις επιχειρηματικές συμπεριφορές και αποτυπώνει την αξία τους με την πιο ακριβή, πιο άμεση και πιο κατηγορηματική αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Η αγορά είναι η αλήθεια που διαμορφώνουμε και πρέπει να την καταλάβουμε για να επιβιώσουμε
Η ελεύθερη αγορά υπολογίζει με τον καλύτερο και πιο συνεπή τρόπο τις επιχειρηματικές συμπεριφορές και αποτυπώνει την αξία τους με την πιο ακριβή, πιο άμεση και πιο κατηγορηματική αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Η αγορά είναι η αλήθεια που διαμορφώνουμε και πρέπει να την καταλάβουμε για να επιβιώσουμε.
Αντίθετα το κράτος εμφανίζεται σαν τον αριστοκράτη του Μεσαίωνα που ενώ ξεπουλά τους τίτλους ευγενείας για να αντεπεξέλθει από την άλλη εμφανίζεται γενναιόδωρο για να αγοράσει ό,τι χρεοκοπεί. Η μόνη όμως αποτελεσματική λύση είναι να αφήσουμε τους υπαίτιους να χρεοκοπήσουν και μάλιστα πολλούς από αυτούς της Wall Street και όπως ακριβώς προτείνουν οι πεφωτισμένοι Αμερικανοί Ρεπουμπλικανοί να ασφαλίσουμε τους πολλούς που άθελά τους μπλέχτηκαν στα δίχτυα της αχαλίνωτης πιστωτικής επέκτασης που προώθησε το κράτος και μόνον αυτό.Πάνος Ευαγγελόπουλος
—————————————————————
Σημειώσεις:- Δημοσιεύτηκε στο Κέρδος τις 30/9/2008- Γράφτηκε πριν την απόρριψη του σχεδίου Πόλσον

ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

“Στα νησάκια μας εμάθαμεν…”

«Ενήργησα έτσι, γιατί στα νησάκια μας εμάθαμεν πως τον συνεργάτη σου, όταν μάλιστα είναι και παιδικός φίλος σου, δεν τον απαρνιέσαι αβασάνιστα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για σένα», είπε ο τ. υπουργός κ. Αριστοτέλης Παυλίδης, εξηγώντας γιατί συνέχισε να κρατά δίπλα του υπό επίσημη ιδιότητα τον διωκόμενο για κακουργηματική εκβίαση και δωροληψία διευθυντή του πολιτικού του γραφείου. Λέγοντας αυτά, ο τ. υπουργός απέδειξε ότι είναι δυνατόν μια δικαιολογία να είναι χειρότερη από το ίδιο το ατόπημα που προσπαθεί να δικαιολογήσει.
Δεν είναι μόνο η απουσία οποιασδήποτε απολογητικότητας, η προσχηματική επίκληση ενός τάχα υπέρτερου ηθικού κώδικα, ο επιτηδευμένος συναισθηματισμός, η προσποίηση της αυταπάρνησης («με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται»), που προκαλούν τη νοημοσύνη και την αισθητική του πολίτη. Δεν είναι μόνο ο σκανδαλώδης λογαριασμός που πληρώνουμε ως φορολογούμενοι για τα νησιώτικα χουβαρνταλίκια του υπουργείου (από 12 εκατομμύρια ευρώ το 2002, οι επιδοτήσεις των άγονων γραμμών ανήλθαν σε 50 εκατομμύρια το 2007 και προβλέπεται να πάνε στα 70 εκατομμύρια φέτος –βλ. Μπ. Παπαδημητρίου, Καθημερινή 24/8/2008). Δεν είναι μόνο τα αμαρτωλά προηγηθέντα και συμπαρομαρτούντα: οι στιβάδες της πολιτικοδικαστικής συγκάλυψης που κράτησαν τη σοβαρότατη αυτή υπόθεση εκτός της συνταγματικά προβλεπόμενης κοινοβουλευτικής διαδικασίας περί ποινικής ευθύνης υπουργών…
Κυβερνώμαστε από ανθρώπους που κατά ομολογία τους αδυνατούν να ξεχωρίσουν τη ιδιωτική από τη δημόσια σφαίρα, τον ηθικό κώδικα της αφοσίωσης στον «κοντοχωριανό», τον «μπατζανάκη», τον «κολλητό», από τους δεοντολογικούς κανόνες της διακυβέρνησης
Είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Πέραν της καταγγελλόμενης διαφθοράς, που η βασιμότητά της μένει να αποδειχθεί, η πεποίθηση του τ. υπουργού ότι μπορεί να δικαιολογεί δημόσιες ενέργειες επικαλούμενος προσωπικές σχέσεις είναι αποκαλυπτική. Κυβερνώμαστε από ανθρώπους που κατά ομολογία τους αδυνατούν να ξεχωρίσουν τη ιδιωτική από τη δημόσια σφαίρα, τον ηθικό κώδικα της αφοσίωσης στον «κοντοχωριανό», τον «μπατζανάκη», τον «κολλητό», από τους δεοντολογικούς κανόνες της διακυβέρνησης.
Στο σημαντικό βιβλίο του «Spheres of Justice» (1983), ο αμερικανός φιλόσοφος Michael Walzer εξηγεί ότι μια πλουραλιστική κοινωνία απαρτίζεται από διαφορετικές σφαίρες κοινωνικής ζωής, που η καθεμία διέπεται από τη δική της κανονιστική αντίληψη περί δικαίου και ηθικής. Όχι μόνο οι αξίες που κυριαρχούν σε κάθε κοινωνική σφαίρα είναι διαφορετικές, αλλά τα ίδια άτομα συνήθως λειτουργούν ταυτόχρονα σε διαφορετικές σφαίρες. Και αυτό επιτάσσει επίγνωση των ορίων. «Είναι παλιός μου φίλος», «πρέπει να φροντίσω τα γεράματά μου», «έχω κόρη της παντρειάς», συνιστούν θεμιτή δικαιολόγηση προσωπικών και επαγγελματικών επιλογών, αλλά η επίκλησή τους κατά την άσκηση δημόσιας διακυβέρνησης είναι πρόδηλα απαράδεκτη. Ό,τι είναι ηθικά αποδεκτό στην ιδιωτική σφαίρα δεν είναι εξίσου αποδεκτό και στη δημόσια.
Η διάκριση του Walzer δεν απέχει από το γενικό περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας. Θεωρούμε θεμιτό ένας επιχειρηματίας να επιδιώκει τη μεγιστοποίηση του κέρδους του στην αγορά αλλά όχι και απέναντι στους δικούς του ανθρώπους. Δεν αρνούμαστε σε ένα δημόσιο λειτουργό το δικαίωμα να φροντίζει την οικογένεια, τους φίλους ή τα περιουσιακά του συμφέροντα, αρκεί αυτό να μην εμπλέκεται με την άσκηση δημόσιας εξουσίας. Και αναγνωρίζουμε διαισθητικά τις παραβιάσεις των ορίων: όταν στη σφαίρα της διακυβέρνησης εισέρχονται οι νόρμες της αγοράς τότε συνήθως μιλάμε για διαφθορά, όταν εισάγονται οι νόρμες της οικογένειας για νεποτισμό.
Αυτή η προσέγγιση διαφοροποιείται από την ισοπεδωτική θεώρηση ότι πάντοτε και παντού τα άτομα δρουν μονοσήμαντα για το στενό ατομικό τους συμφέρον. Λειτουργώντας σε διαφορετικές σφαίρες, οι άνθρωποι έχουν ένα ηθικό ρεπερτόριο ευρύτερο από τη θεμιτή ιδιοτέλεια που επιδεικνύουν στη σφαίρα της αγοράς: εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος στην πολιτική, αλληλεγγύη στη σφαίρα του κοινωνικού εθελοντισμού, αυταπάρνηση στην οικογενειακή σφαίρα. Συχνά πρόκειται για τα ίδια άτομα, υπό διαφορετικές όμως ιδιότητες.
Αρμόδιοι διεθνείς οργανισμοί, όπως η επιτροπή GRECO του Συμβουλίου της Ευρώπης, αξιολογούν την Ελλάδα ως ουραγό στα θεσμικά εργαλεία καταπολέμησης της διαφθοράς, επισημαίνοντας την ανεπαρκή προστασία όσων καταγγέλλουν πράξεις δωροληψίας και την ελλιπέστατη δικαστική διερεύνηση υποθέσεων δωροδοκιών
Επομένως το να επικαλείσαι την προσωπική σου φιλία ως δικαιολογία για μια πράξη διακυβέρνησης (που οφείλει εξ ορισμού να λογοδοτεί αποκλειστικά στη δημόσια ηθική του γενικού συμφέροντος), υποδεικνύει μια ηθική ανωριμότητα αντίστοιχη με το να ανατρέφεις τα παιδιά σου με γνώμονα πώς εσύ θα βγάλεις περισσότερα λεφτά!
Είναι ένδειξη θεσμικής υστέρησης μιας κοινωνίας και υπανάπτυκτης πολιτικής παιδείας των πολιτικών μας, η αδυναμία διάκρισης των διαφορετικών κοινωνικών σφαιρών. Αυτή η ποιοτική υπανάπτυξη αποτυπώνεται στον πολιτικό που πολιτεύεται σαν στενός τοπάρχης ή σαν οικογενειάρχης που πασχίζει να βολέψει τα παιδιά του, στον δικαστή που διαχειρίζεται δημόσια εξουσία σαν επιχειρηματίας, στον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία που λειτουργεί σαν προέκταση του πολιτικού του πάτρωνα. Αποτυπώνεται επίσης στον πολίτη που προσεγγίζει τον δημόσιο υπάλληλο έτοιμος να συναλλαγεί ή έστω να δηλώσει «πατριωτάκι» προκειμένου να εξυπηρετηθεί…
Γιατί να εκπλήσσει επομένως το ότι, σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια, 27% των Ελλήνων το 2007 (έναντι 11% το 2004) ομολογούν ότι αναγκάστηκαν να δωροδοκήσουν; (Το αντίστοιχο ποσοστό στην ΕΕ το 2007 είναι μόλις 5%). Αρμόδιοι διεθνείς οργανισμοί, όπως η επιτροπή GRECO του Συμβουλίου της Ευρώπης, αξιολογούν την Ελλάδα ως ουραγό στα θεσμικά εργαλεία καταπολέμησης της διαφθοράς, επισημαίνοντας την ανεπαρκή προστασία όσων καταγγέλλουν πράξεις δωροληψίας και την ελλιπέστατη δικαστική διερεύνηση υποθέσεων δωροδοκιών. «Εμείς όμως εδώ δεν απαρνιόμαστε τους παιδικούς μας φίλους», θα απαντούσε περήφανα ο ντερμπεντέρης υπουργός, υπό τα χειροκροτήματα των ψηφοφόρων του.

Σεπ 3rd, 2008 Γιώργος Παγουλάτος