Δευτέρα, Οκτωβρίου 18, 2010

ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ ?

ΠΕΡΥΣΙ ΟΤΑΝ ΠΗΡΕ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ Ο ΣΤΙΓΚΛΙΤΖ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΧΩΡΙΑ ΚΑΡΠΟΥΖΑΚΙΑ ΕΒΛΕΠΑΝ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΕΥΝΣΙΑΝΙΣΜΟΥ.................
ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΝ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΕΣ ΘΑ ΚΑΘΙΣΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ.
*παρακαλώ τυπώστε αυτήν την ανάρτηση, κάνει καλό στην πορεία της μετοχής μου (ΧΕRΟΧ).

Κυριακή, Απριλίου 12, 2009

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Σύμφωνα με το βαρόμετρο της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή το ΠΑΣΟΚ προηγείται της ΝΔ με 7,5 μονάδες, τη μεγαλύτερη διαφορά από το Σεπτέμβριο, οπότε και πέρασε μπροστά το ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι τι άλλο πρέπει να κάνουν τα δύο αυτά κόμματα για να μπορέσουν να απογαλακτιστούν οι ψηφοφόροι απ΄ αυτά. Πέρα από όλα τα άλυτα για δεκαετίες προβλήματα, το θέμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και η υπόθεση Siemens θα έπρεπε ήδη να είχαν ξεχειλίσει το ποτήρι.

Αντ’ αυτού τα δύο μεγάλα κόμματα λίγο ή πολύ συγκεντρώνουν το 80 % των ψηφοφόρων. Όταν στα επιτελεία των δύο κομμάτων βλέπουν τέτοια ποσοστά, τι θα τους ωθήσει να αλλάξουν συμπεριφορές και νοοτροπίες ?.

Αυτό που προκαλεί θυμηδία είναι ότι τα λιμό του ΠΑΣΟΚ όσο βλέπουν όλο και πιο κοντά το κόμμα τους στην εξουσία τόσο προσπαθούν να πείσουν ακόμα και τον ευατό τους για τις υποτιθέμενες ηγετικές ικανότητες του Γ. Παπανδρέου (του δεύτερου).

Όλες οι γνωστές καραμέλες περί ακυβερνησίας, ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα κ.λ.π., δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά τα γνωστά εκφοβιστικά και καταστροφολογικά επιχειρήματα του δικκοματισμού περί της σπουδαιότητας για την σταθερότητα του πολιτικού συστήματος.

Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και αυτό αποδεικνύεται και από την αυθόρμητή αυτοργάνωση πολιτών και την δημιουργία πολιτικών σχηματισμών (‘’Φιλελεύθερη Συμμαχία’’ ‘’Δράση’’ ‘’ Δημοκρατικοί’’ ‘’ Οικολόγοι’’) που μπορούν μέσα από ώριμες και ρεαλιστικές πολιτικές σκέψεις να αποτελέσουν ένα σημαντικό πόλο στο πολιτικό σύστημα.

Αν τώρα στις Ευρωεκλογές τα κόμματα που δημιουργηθήκαν μέσα από πολιτικές ζυμώσεις πολιτών, δεν καταφέρουν είτε μεμονωμένα είτε αθροιστικά να πιάσουν ένα ποσοστό 3-5% πιστεύω ότι πρόκειται για μία μαζική περίπτωση σαδομαζοχισμού που χρειάζεται ομαδικής κλινικής αντιμετώπισης παρά κάποια αντίδραση πολιτικής μορφής.

ΥΓ. Μπορεί να μην είναι 8 στους δέκα αλλά σίγουρα οι μισοί απ’ αυτούς που τα έσπαγαν τον Δεκέμβριο θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αλλά γιατί τα έσπαγαν, δεν μπορώ να καταλάβω ???? Την απάντηση ας μας την δώσουν όλοι αυτοί που εντόπιζαν το αίτιο σε αυτήν την λέξη που αρχίζει από ‘’φ’’.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 05, 2009

ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΠΙΘΑΝΩΝ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ


Greek blues
Τα αποτελέσματα της έρευνας αναδεικνύουν μια κοινωνία ανασφαλή, συντηρητική και φοβισμένη. Με τις απαντήσεις τους οι ερωτώμενοι εκφράζουν:
- Εντονότατη αβεβαιότητα για τον ίδιο τον εαυτό τους. Αμφισβητούνται, σε κατεδαφιστική ένταση, οι θεσμοί οι οποίοι κατ’ εξοχήν εκπορεύονται –με τη λιγότερη δυνατή διαμεσολάβηση– από τους ίδιους τους πολίτες: τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, η Βουλή. Οι Ελληνες έχουν φθάσει στο έσχατο επίπεδο αυτοεκτίμησης.
- Επένδυση σε θεσμούς, οι οποίοι ενσωματώνουν μια παραδοσιακή, απόμακρη και πατρική αυθεντία, έξω και πάνω από τον πολίτη. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας –κατ’ εξοχήν father figure και κατ’ αναλογίαν βασιλεύς–, η Ακαδημία, ο Στρατός και το Πανεπιστήμιο, παρά τις αμαρτίες τους, διατηρούν την εμπιστοσύνη. Η (σχετική) αμφισβήτηση της Εκκλησίας μοιάζει ένα «προοδευτικό» άλλοθι για τη «συντηρητική» αυτή συνιστώσα.
- Φόβο για τις επερχόμενες αλλαγές και τον διαφαινόμενο ολοένα και περισσότερο ανταγωνιστικό κόσμο. Απεγνωσμένα και απελπισμένα αναζητούνται λύσεις στην ασφάλεια του κρατισμού. Η ιδιωτική πρωτοβουλία και η ελεύθερη αγορά αποδοκιμάζονται. Η αμαρτωλή Ολυμπιακή εγκρίνεται, ο πολύπαθος ΣΕΒ καταδικάζεται.
- Συρρίκνωση του πολιτικού, δηλαδή κατ’ ουσίαν απο–πολιτικοποίηση. Η σχέση με την πραγματικότητα υφίσταται μόνον ως προς τους θεσμούς που εξυπηρετούν την απτή καθημερινότητα, όπως το σχολείο, η πυροσβεστική ή η μετεωρολογική υπηρεσία. Οσο ο ορίζων διευρύνεται, η σχέση εμπιστοσύνης και αντικειμενικών δεδομένων παύει να λειτουργεί. Καθώς κινούμαστε από την ιδιωτική προς τη δημόσια σφαίρα, εμφανίζεται μια βαθμιαία αποδέσμευση του ενεργού ενδιαφέροντος. Η ελληνική κοινωνία έχει ζήσει επί δεκαετίες ταχύτατους μετασχηματισμούς, τους οποίους δεν έχει αφομοιώσει, παρά επιφανειακά. Εχει απολέσει μεγάλο μέρος από τα παραδοσιακά της εφόδια και πλαίσια, χωρίς να τα αντικαταστήσει. Παρασυρμένη στην ύβρη του εύκολου χρήματος, της ήσσονος προσπαθείας και του καταναλωτισμού, βλέπει τη νέμεση να πλησιάζει με τη μορφή της οικονομικής κρίσης. Παραδοσιακές πολιτικές αντιδράσεις, προερχόμενες από προαιώνιες εμπειρίες, επανέρχονται στο προσκήνιο. Η λύση αναζητείται σε μια δύναμη εκτός κοινωνίας και οικονομίας, σε ένα κράτος σύμφωνα με το αυτοκρατορικό πρότυπο: ισχυρό, αυταρχικό και ανεξάντλητο. Είναι αλήθεια ότι Deus ex machina συχνά εμφανίστηκε στη νεοελληνική ιστορία. Η πιο πρόσφατη μετενσάρκωσή του υπήρξε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ομως και αυτή κλονίζεται σήμερα στην εμπιστοσύνη των Ελλήνων, καθώς εξαπλώνεται παντού η οικονομική κρίση.
Υπό άλλες συνθήκες και σε άλλες εποχές, θα ευσταθούσε ο ισχυρισμός πως πληρούνται οι ψυχολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις για αυταρχικές πολιτικές περιπέτειες. Βυθισμένη σε ανασφάλεια για τις δυνάμεις της και φόβο για το μέλλον, η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται έτοιμη να θυσιάσει τις ελευθερίες της, με αντάλλαγμα μια πατερναλιστική εξουσία η οποία να παράσχει ησυχία, τάξη και, οικονομική κυρίως, ασφάλεια.
* Ο κ. Γεώργιος - Στυλιανός Πρεβελάκης είναι καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σορβόννη (Paris 1).
© 2008 H KAΘHMEPINH All rights reserved.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 24, 2008

ΠΡΟΤΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Για πολλούς, ακόμη και η λέξη προκαλεί δυσφορία. Φιλελευθερισμός, είπατε; Οχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Προτιμώ να είμαι καθηλωμένος στο σήμερα, να ζεσταίνω καθημερινά τη φωλιά με τα κεκτημένα μου και να αναζητώ όλο και περισσότερο την παρουσία του γιγαντιαίου και πολυπλόκαμου κράτους. Στο κάτω κάτω εγώ δεν το πληρώνω; Ας με υπηρετήσει, λοιπόν, όπως μου πρέπει!
Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος με ευκολία σπεύδει συχνά να απορρίψει ή να χειροκροτήσει πολιτικές ιδεολογίες, χωρίς προηγουμένως να έχει εντρυφήσει σ’ αυτές, όντας τρόπον τινά θύμα του συρμού της εποχής του και της δημαγωγίας των πολιτικών. Θα ’χετε ίσως προσέξει ότι στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, τα φιλελεύθερα κόμματα δεν πρόκοψαν ή μάλλον δεν κατάφεραν να συγκινήσουν τα πλήθη. Ο ορθολογισμός δεν υπήρξε ποτέ γοητευτικός, καθώς απορρίπτει οτιδήποτε λαϊκιστικό και συναισθηματικά φορτισμένο. Γι’ αυτό και οι φιλελεύθεροι, προκειμένου να αποκτήσουν έδρανο και στεντόρεια φωνή χρειάστηκε να υπαχθούν σε σταθερές πολιτικές ομάδες, κυρίως όμως συντηρητικές, καθώς για την αριστερά αποτελούσαν και αποτελούν απαγορευμένο καρπό. Αλλά αυτός ο επαχθής συνεταιρισμός δεν είναι ό,τι καλύτερο. Ακόμη και στα μπλογκ που στην εποχή μας αφθονούν, όσα έχουν ενστερνιστεί στον τίτλο τους τον φιλελευθερισμό βρίσκονται στην ουρά της γενικής κατάταξης, ή έχουν λιγοστούς «πελάτες» ή σε τελική ανάλυση γίνονται σάκος του μποξ για τους διαφωνούντες.
Κι όμως, αν ανατρέξουμε βιαστικά και επιφανειακά στην ιστορία της χώρας θα πρέπει να σταθούμε στις προσωπικότητες που συνέθεσαν τον λεγόμενο ελληνικό διαφωτισμό, βαθιά επηρεασμένες από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό, γνώρισμα του οποίου είναι και ο φιλελευθερισμός. Η πνευματική κίνηση που σημειώθηκε στη Δυτική Ευρώπη στα τέλη του 17ου αιώνα, με κύριους στόχους τη λύτρωση του ανθρώπινου πνεύματος από τις προλήψεις, τις δεισιδαιμονίες, την αυθεντία του κράτους και της Εκκλησίας και την επικράτηση του ορθού λόγου, της πνευματικής ελευθερίας, της ανεξιθρησκίας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έγινε σημαία για ανθρώπους, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής, o Ροΐδης και ενδεχομένως ο Ανδρέας Λασκαράτος (αν και ο Λασκαράτος διακρίθηκε κυρίως για τον θρησκευτικό φιλελευθερισμό του). Βεβαίως, πολλοί από αυτούς απαξιώθηκαν και κάποιοι αφορίστηκαν από την Εκκλησία, η οποία δεν είχε το παραμικρό περιθώριο να αντέξει –εκείνη την εποχή– τον θρησκευτικό φιλελευθερισμό.
Στη συνέχεια θα ήθελα να προσθέσω τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον πολιτικό που υπήρξε προσηλωμένος στις αξίες της φιλελεύθερης σκέψης (σήμερα μέχρι παρεξηγήσεως διαστρεβλωμένη) και είχε πάντα κατά νουν να προχωρήσει σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις που θα άλλαζαν τη μορφή της Ελλάδας. Ηταν κατ’ εξοχήν οπαδός της ατομικής ελευθερίας, βαθιά πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος μπορεί να χαράσσει ο ίδιος τη μοίρα του και σίγουρος ότι το ατομικό συμφέρον αποτελεί το πιο ισχυρό κίνητρο για την ατομική και συλλογική πρόοδο. Κάτι που είχε διαλαλήσει νωρίτερα, το 1776, ο πατέρας του φιλελευθερισμού Ανταμ Σμιθ, στο βιβλίο του «Μελέτη για τις αιτίες του πλούτου των Εθνών». Ο Σμιθ είναι γνωστό ότι καταδικάζει τις κρατικές παρεμβάσεις (λιγότερο κράτος), ασκεί έντονη κριτική στις συντεχνίες και στα κλειστά επαγγέλματα και τάσσεται κατά των κρατικών και ιδιωτικών μονοπωλίων, αποδοκιμάζοντας και τους πλούσιους κεφαλαιούχους που επιδιώκουν τη δημιουργία μονοπωλιακών καταστάσεων, νοθεύοντας τον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Αφορμή γι’ αυτές τις αναφορές στον φιλελευθερισμό υπήρξε το βιβλίο του διευθυντού του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών Δημήτρη Σκάλκου («Αλήθειες για το φιλελευθερισμό», εκδόσεις Κριτική) που έφτασε στο δημοσιογραφικό γραφείο προ μηνών και που αποφάσισα να το ξεσκονίσω και να το προβάλω, όχι γιατί στηρίζω ή δεν στηρίζω τον φιλελευθερισμό, αλλά γιατί πιστεύω ότι μέσα από τις σελίδες του μπορεί κάποιος να σχηματίσει μια εικόνα γι’ αυτό το σύστημα αξιών που προς το παρόν κατατάσσεται στην ουρά των πολιτικών συστημάτων. Το βιβλίο προλογίζει ο συνάδελφος Πάσχος Μανδραβέλης, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι για την ελληνική κοινή γνώμη ο φιλελευθερισμός είναι ό,τι η κόλαση για τις θρησκευτικές θεωρίες. Λειτουργεί ως φόβητρο που αποτρέπει κάθε ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Για τους περισσότερους Ελληνες –σημειωτέον ότι οι Ελληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν αριστερή συνείδηση, ασχέτως του τι ψηφίζουν– ο φιλελευθερισμός φταίει για τα πάντα. Συν τοις άλλοις, μετά το τέλος του εμφυλίου, οι δεξιές κυβερνήσεις στηρίχτηκαν πάνω σ’ ενα ρηχό αντικομμουνισμό που πρόταγμά του –λέει ο Πάσχος Μανδραβέλης– είχε τον εθνικισμό, αντί την ελευθερία του ατόμου. Η αριστερά από την άλλη αγκάλιασε τον πολιτικό φιλελευθερισμό ως ασπίδα στις διώξεις που υφίστατο, παρά ως βασικό συστατικό της προβληματικής της. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας να θεωρείται ως φιλελεύθερη, άρα καταστροφική.
Ο Δημήτρης Σκάλκος επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή, αναφερόμενος σε δύο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης φιλελεύθερης σκέψης, στον Friedrich Hayek (Ο δρόμος προς τη δουλεία) και στον Karl Popper (Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της), οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται.Ο φιλελευθερισμός, γράφει, τραυματίστηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι ιδέες της ελευθερίας υποχώρησαν μπροστά στη φαιοκόκκινη απειλή του σταλινισμού και του εθνικοσοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού. Και οι φιλελεύθεροι, όπως είπε ο Hayek το 1952, προχωρούσαν μόνοι τους, γελοιοποιημένοι και χωρίς την παραμικρή απήχηση. Στη συνέχεια ο Δ. Σκάλκος αναφέρεται στο άτομο. Στόχος τόσο του Σμιθ όσο και του Τόκβιλ ή του Hayek, σημειώνει, ήταν η αποκατάσταση του ατόμου ως φορέα δικαιωμάτων, παραγωγού ιστορίας και πηγή ηθικών επιταγών.
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του ο συγγραφέας περιγράφει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του φιλελευθερισμού από τον 20ό αιώνα ως σήμερα: α) είναι ατομικιστικός, αρθρώνεται δηλαδή γύρω από το «πρωτείο του ατόμου», απορρίπτοντας τις κολεκτιβιστικές προσεγγίσεις. β) είναι εξισωτικός, αναγνωρίζοντας την ίδια ηθική αξία σε όλα τα άτομα, απορριπτοντας νομικές ή πολιτικές διακρίσεις γ) είναι παγκόσμιος, δηλαδή πέρα από τα εθνικά και πολιτιστικά σύνορα δ) είναι προοδευτικός, επιδιώκοντας την εξέλιξη και πρόοδο των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών.
Στην εποχή μας, γράφει ο Δ. Σκάλκος ο σοσιαλισμός δεν αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, ενώ ο φιλελευθερισμός αμφισβητείται ή συγχέεται με τον καπιταλισμό. Η Ελλάδα απουσιάζει απ’ αυτή την ιδεολογική διαμάχη, επιλέγοντας να πορεύεται με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν(;). Γι’ αυτό και το βιβλίο «Αλήθειες για τον Φιλελευθερισμό» στόχο έχει να αποσαφηνίσει το πραγματικό περιεχόμενο του φιλελευθερισμού ως μια ολοκληρωμένη πρόταση για την οικονομική ανάπτυξη, την πολιτική διακυβέρνηση και την κοινωνική συμβίωση στη νέα εποχή που ανατέλλει. Να υποθέσω ότι κάποιοι θα φωνάξουν απελπισμένα : Μα πού είναι το κράτος;
Της Ριτσας Μασούρα (Εφημερίδα Καθημερινή)

Τρίτη, Οκτωβρίου 28, 2008

ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ

Γέλασα τόσο πολύ, όσο όταν διαβάζω τα περί τού τέλους της ελεύθερης αγοράς.
Legal case against God dismissed
A US judge has thrown out a case against God, ruling that because the defendant has no address, legal papers cannot be served.
The suit was launched by Nebraska state senator Ernie Chambers, who said he might appeal against the ruling.
He sought a permanent injunction to prevent the "death, destruction and terrorisation" caused by God.
Judge Marlon Polk said in his ruling that a plaintiff must have access to the defendant for a case to proceed.
"Given that this court finds that there can never be service effectuated on the named defendant this action will be dismissed with prejudice," Judge Polk wrote in his ruling.
Mr Chambers cannot refile the suit but may appeal.
'God knows everything'
Mr Chambers sued God last year. He said God had threatened him and the people of Nebraska and had inflicted "widespread death, destruction and terrorisation of millions upon millions of the Earth's inhabitants".
He said he would carefully consider Judge Polk's ruling before deciding whether to appeal.
The court, Mr Chambers said, had acknowledged the existence of God and "a consequence of that acknowledgement is a recognition of God's omniscience".
"Since God knows everything," he reasoned, "God has notice of this lawsuit."
Mr Chambers, a state senator for 38 years, said he filed the suit to make the point that "anyone can sue anyone else, even God".
Story from BBC NEWS:http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/americas/7673591.stmPublished: 2008/10/16 11:56:22 GMT© BBC MMVIII

Παρασκευή, Οκτωβρίου 03, 2008

Διεθνής οικονομική κρίση και εγχώρια πολιτική ανεπάρκεια.


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ
2 Οκτωμβρίου 2008
Διεθνής οικονομική κρίση και εγχώρια πολιτική ανεπάρκεια.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωσή της επισημαίνει την παραπληροφόρηση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με τη πραγματική φύση και τα αίτια της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ. Η καταγγελία των αγορών και η θεοποίηση της κρατικής παρέμβασης αποτέλεσαν τον κοινό παρανομαστή της επιχειρηματολογίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Επιπλέον, πολιτικοί όλου του πολιτικού φάσματος προβλέπουν, για άλλη μια φορά, την κατάρρευση του καπιταλισμού χωρίς να εξηγούν γιατί δεν επαληθεύτηκαν παρόμοιες προηγούμενες προβλέψεις τους. Για άλλη μια φορά ο άκρατος κρατισμός χρησιμοποιήθηκε από τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων με στόχο τη συγκάλυψη της άγνοιάς τους για τη πολύπλοκη διεθνή πραγματικότητα.
Όπως είναι γνωστό η κατάρρευση της αγοράς κατοικίας στις ΗΠΑ προκλήθηκε από την κατάρρευση των δύο κολοσσών της αγοράς ενυπόθηκων δανείων, της Fannie Mae και της Freddie Mac που κατέχουν ή έχουν εγγυηθεί σχεδόν το ήμισυ από τα 12 τρισεκατομμύρια δολάρια των εκκρεμών ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ. Τα ομόλογα της Fannie Mae και της Freddie Mac έχαιραν ιδίου κύρους με εκείνα του αμερικανικού δημοσίου γιατί οι δύο αυτοί οργανισμοί είναι ημικρατικοί και τα ομόλογα που εξέδιδαν εξασφάλιζαν μεγαλύτερες αποδόσεις από αυτά των ιδιωτών ανταγωνιστών τους. Ο κρατικός παρεμβατισμός στην αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ, μέσω των δύο αυτών οργανισμών, οδήγησε σε σκάνδαλα που είδαν το φώς της δημοσιότητας το 2003 και στη κατάρρευση του συνόλου της αγοράς κατοικίας.
Για τους λόγους αυτούς η αιτούμενη ελευθερία διοχέτευσης δισεκατομμυρίων δολαρίων στα ταμεία των Fannie Mae και Freddie Mac δεν μπορεί να θεωρηθεί λύση καθώς ο μεγαλύτερος κρατικός παρεμβατισμός που εισάγει το σχέδιο Πόλσον θα επιδείνωνε μια ήδη στρεβλή κατάσταση της αγοράς. Η άρνηση, από μεγάλο αριθμό ρεπουμπλικάνων και δημοκρατικών βουλευτών, να ακολουθήσουν τις υποδείξεις των ηγεσιών τους και η καταψήφιση του σχεδίου Πόλσον μόνο θλιβερούς συνειρμούς δημιουργούν σε όσους θα κάνουν συγκρίσεις με τη λειτουργία του Ελληνικού Κοινοβουλίου και τον ρόλο των Ελλήνων βουλευτών.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι οι αντιδράσεις στο σχέδιο αυτό είναι δικαιολογημένες καθώς η διάσωση των Fannie Mae και Freddie Mac με χρήματα των αμερικάνων φορολογουμένων συνιστούν μια απαράδεκτη κρατική παρέμβαση που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί τις ζημιές. Παραδόξως, κατά της πολιτικής πουιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί τις ζημιές συντάχθηκε, σε ένα παραλήρημα αριστερισμού, ο κ. Παπανδρέου στην εφημερίδα Επενδυτής, για να ακολουθήσει και ο Συνασπισμός, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους για τις ζημιές που καλούνται να πληρώσουν οι αμερικάνοι φορολογούμενοι.
Ούτε ο κ. Παπανδρέου όμως, αλλά ούτε ο Συνασπισμός, θεώρησαν σκόπιμο να εξηγήσουν στους Έλληνες πολίτες γιατί δεν δείχνουν ανάλογη ευαισθησία και για τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων οι οποίοι πληρώνουν τις ζημιές των Ελληνικών ΔΕΚΟ επί δεκαετίες.


Πέμπτη, Οκτωβρίου 02, 2008

ΚΡΑΤΟΣ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ

Το κράτος, η κρίση και οι αγορές
Μπροστά στη μεγάλη οικονομική κρίση, σχεδόν αυτόματα σε όλους, ειδικούς και μη, έρχεται ο από μηχανής θεός, το κράτος, για να σώσει από το οικονομικό ναυάγιο τις αγορές, τις επιχειρήσεις, τα άτομα, το σύνολο της οικονομίας. Το μέγεθος των δυσκολιών, ο ίλιγγος που προκαλεί η θέα του χείλους προ του γκρεμού, ο πανικός της επερχόμενης ατομικής ή συλλογικής χρεοκοπίας, αποδιοργανώνει τον νου και των πιο ισχυρών ηγετών αλλά και των πιο φημισμένων οικονομολόγων.
Πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν την ελεύθερη αγορά για τη δεινή κρίση που έχουμε περιέλθει διότι θέλουν να σκεπάσουν τον ρόλο του κράτους ως προαγωγού των ανυπέρβλητων χρηματοοικονομικών διαταραχών στις οποίες έχουμε βυθισθεί
Το σχέδιο Πόλσον παρουσιάστηκε υπό αυτές τις συνθήκες ως σχέδιο εκτάκτου ανάγκης και δραματοποιήθηκε πολιτικά από τον πρόεδρο Μπους με διαγγέλματα και άλλα ηχηρά που κορυφώνονται στο ποσό των 700 δισ. δολαρίων. Οι Δημοκρατικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έσπευσαν να το υιοθετήσουν και με επικεφαλής τη Νάνσι Πελόζι, κατηγόρησαν τον Μακέιν και τους Ρεπουμπλικανούς για τις ισχυρές αντιρρήσεις τους. Το ευτύχημα για τη Δημοκρατία στην Αμερική είναι ότι τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο και προϊόν πνευματικής αυθεντίας ακόμη και αν παρουσιάζεται σαν σχέδιο εθνικής ή παγκόσμιας σωτηρίας.
Το σχέδιο Πόλσον πρέπει να αλλάξει, διότι δεν είναι δυνατόν το αμερικανικό κράτος να κινδυνεύσει με τη δική του χρεοκοπία για να αγοράσει χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και αγνώστου έως μηδενικής αξίας στοιχεία ενεργητικού (πιστωτικά απόβλητα). Οι δημοπρασίες που φαντάζεται το δίδυμο Πόλσον - Μπερνάνκι είναι πιθανόν να καταλήξουν στο μεγαλύτερο φιάσκο και τότε όλοι θα αναρωτιούνται ποιος θα εγγυηθεί το αμερικανικό δημόσιο χρέος ή ποιος θα αγοράσει το αμερικανικό δημόσιο. Ηδη σήμερα το αμερικανικό κράτος είναι ασθενές όσο ποτέ στο παρελθόν. Πιεζόμενο από ένα δυσθεώρητο δημοσιονομικό έλλειμμα και βεβαρυμμένο με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που συγκρίνεται μόνο με αυτό της δεκαετίας του ’50, το αμερικανικό δημόσιο είναι στο έλεος της κρίσης και δεν μπορεί επ’ ουδενί ούτε να την ελέγξει ούτε να την αντιμετωπίσει.
Οι απότομες μεταβολές των επιτοκίων ήταν εργαλείο της Fed που αποπροσανατόλισε δανειστές και δανειζόμενους. Οι περιβόητες Freddie Mac και Fannie May είναι κρατικά δημιουργήματα, πλημμυρισμένες με ανορθολογικές κυβερνητικές επιδοτήσεις, στηριγμένες σε κρατικιστικά διαστρεβλωμένα κίνητρα που οδήγησαν σε μία αναρίθμητη σειρά νόθων δανείων καμίας ουσιαστικής αξίας και σάπιας επιχειρηματικής ηθικής
Πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν την ελεύθερη αγορά για τη δεινή κρίση που έχουμε περιέλθει διότι θέλουν να σκεπάσουν τον ρόλο του κράτους ως προαγωγού των ανυπέρβλητων χρηματοοικονομικών διαταραχών στις οποίες έχουμε βυθισθεί. Οι απότομες μεταβολές των επιτοκίων ήταν εργαλείο της Fed που αποπροσανατόλισε δανειστές και δανειζόμενους. Οι περιβόητες Freddie Mac και Fannie May είναι κρατικά δημιουργήματα, πλημμυρισμένες με ανορθολογικές κυβερνητικές επιδοτήσεις, στηριγμένες σε κρατικιστικά διαστρεβλωμένα κίνητρα που οδήγησαν σε μία αναρίθμητη σειρά νόθων δανείων καμίας ουσιαστικής αξίας και σάπιας επιχειρηματικής ηθικής.
Ομως αυτά τα δάνεια με τη θεσμική και οικονομική ενίσχυση του κράτους και τη μόνη εγγύηση που είχαν, αυτή του αμερικανικού δημοσίου, αγκάλιασαν όχι μόνο όλο το αμερικανικό έθνος, αλλά κυρίως οδήγησαν κάθε είδους χρηματοπιστωτικό ίδρυμα να βασισθεί πάνω τους για να χτίσει δευτερογενή και τριτογενή προϊόντα που κορυφώθηκε η αξία τους με την αλματώδη άνοδο των τιμών των ακινήτων και με την ίδια ταχύτητα γκρεμίσθηκε όταν η Fed εν ριπή οφθαλμού προσδιόρισε το επιτόκιο στο 5,25% και κάποιος δεν μπορούσε να πληρώσει το δάνειό του, αφού το είχε συνάψει με επιτόκιο Fed 1%. Τα κρατικά στεγαστικά παραμορφώματα μαζί με την ανεκδιήγητη πολιτική επιτοκίων της Fed, οδήγησαν τις αγορές στο χάος και την παγκόσμια οικονομία σε μία άνευ προηγουμένου κρίση.
Οι αγορές δεν ευθύνονται σε τίποτα. Απλά υπολόγισαν γρήγορα το φθηνό χρήμα και την πολιτική βουλιμία των κρατικών αρχών για ξέφρενη στεγαστική πίστη και ανέβασαν αμέσως τις τιμές. Με τον ίδιο τρόπο οι αγορές αντιλήφθηκαν άμεσα την αδυναμία και τη στάση πληρωμών, τον καταιγιστικό ρυθμό απούλητων κατοικιών και κατασχέσεων και οδηγήθηκαν στην πτώση.
Η ελεύθερη αγορά υπολογίζει με τον καλύτερο και πιο συνεπή τρόπο τις επιχειρηματικές συμπεριφορές και αποτυπώνει την αξία τους με την πιο ακριβή, πιο άμεση και πιο κατηγορηματική αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Η αγορά είναι η αλήθεια που διαμορφώνουμε και πρέπει να την καταλάβουμε για να επιβιώσουμε
Η ελεύθερη αγορά υπολογίζει με τον καλύτερο και πιο συνεπή τρόπο τις επιχειρηματικές συμπεριφορές και αποτυπώνει την αξία τους με την πιο ακριβή, πιο άμεση και πιο κατηγορηματική αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Η αγορά είναι η αλήθεια που διαμορφώνουμε και πρέπει να την καταλάβουμε για να επιβιώσουμε.
Αντίθετα το κράτος εμφανίζεται σαν τον αριστοκράτη του Μεσαίωνα που ενώ ξεπουλά τους τίτλους ευγενείας για να αντεπεξέλθει από την άλλη εμφανίζεται γενναιόδωρο για να αγοράσει ό,τι χρεοκοπεί. Η μόνη όμως αποτελεσματική λύση είναι να αφήσουμε τους υπαίτιους να χρεοκοπήσουν και μάλιστα πολλούς από αυτούς της Wall Street και όπως ακριβώς προτείνουν οι πεφωτισμένοι Αμερικανοί Ρεπουμπλικανοί να ασφαλίσουμε τους πολλούς που άθελά τους μπλέχτηκαν στα δίχτυα της αχαλίνωτης πιστωτικής επέκτασης που προώθησε το κράτος και μόνον αυτό.Πάνος Ευαγγελόπουλος
—————————————————————
Σημειώσεις:- Δημοσιεύτηκε στο Κέρδος τις 30/9/2008- Γράφτηκε πριν την απόρριψη του σχεδίου Πόλσον

ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

“Στα νησάκια μας εμάθαμεν…”

«Ενήργησα έτσι, γιατί στα νησάκια μας εμάθαμεν πως τον συνεργάτη σου, όταν μάλιστα είναι και παιδικός φίλος σου, δεν τον απαρνιέσαι αβασάνιστα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για σένα», είπε ο τ. υπουργός κ. Αριστοτέλης Παυλίδης, εξηγώντας γιατί συνέχισε να κρατά δίπλα του υπό επίσημη ιδιότητα τον διωκόμενο για κακουργηματική εκβίαση και δωροληψία διευθυντή του πολιτικού του γραφείου. Λέγοντας αυτά, ο τ. υπουργός απέδειξε ότι είναι δυνατόν μια δικαιολογία να είναι χειρότερη από το ίδιο το ατόπημα που προσπαθεί να δικαιολογήσει.
Δεν είναι μόνο η απουσία οποιασδήποτε απολογητικότητας, η προσχηματική επίκληση ενός τάχα υπέρτερου ηθικού κώδικα, ο επιτηδευμένος συναισθηματισμός, η προσποίηση της αυταπάρνησης («με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται»), που προκαλούν τη νοημοσύνη και την αισθητική του πολίτη. Δεν είναι μόνο ο σκανδαλώδης λογαριασμός που πληρώνουμε ως φορολογούμενοι για τα νησιώτικα χουβαρνταλίκια του υπουργείου (από 12 εκατομμύρια ευρώ το 2002, οι επιδοτήσεις των άγονων γραμμών ανήλθαν σε 50 εκατομμύρια το 2007 και προβλέπεται να πάνε στα 70 εκατομμύρια φέτος –βλ. Μπ. Παπαδημητρίου, Καθημερινή 24/8/2008). Δεν είναι μόνο τα αμαρτωλά προηγηθέντα και συμπαρομαρτούντα: οι στιβάδες της πολιτικοδικαστικής συγκάλυψης που κράτησαν τη σοβαρότατη αυτή υπόθεση εκτός της συνταγματικά προβλεπόμενης κοινοβουλευτικής διαδικασίας περί ποινικής ευθύνης υπουργών…
Κυβερνώμαστε από ανθρώπους που κατά ομολογία τους αδυνατούν να ξεχωρίσουν τη ιδιωτική από τη δημόσια σφαίρα, τον ηθικό κώδικα της αφοσίωσης στον «κοντοχωριανό», τον «μπατζανάκη», τον «κολλητό», από τους δεοντολογικούς κανόνες της διακυβέρνησης
Είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Πέραν της καταγγελλόμενης διαφθοράς, που η βασιμότητά της μένει να αποδειχθεί, η πεποίθηση του τ. υπουργού ότι μπορεί να δικαιολογεί δημόσιες ενέργειες επικαλούμενος προσωπικές σχέσεις είναι αποκαλυπτική. Κυβερνώμαστε από ανθρώπους που κατά ομολογία τους αδυνατούν να ξεχωρίσουν τη ιδιωτική από τη δημόσια σφαίρα, τον ηθικό κώδικα της αφοσίωσης στον «κοντοχωριανό», τον «μπατζανάκη», τον «κολλητό», από τους δεοντολογικούς κανόνες της διακυβέρνησης.
Στο σημαντικό βιβλίο του «Spheres of Justice» (1983), ο αμερικανός φιλόσοφος Michael Walzer εξηγεί ότι μια πλουραλιστική κοινωνία απαρτίζεται από διαφορετικές σφαίρες κοινωνικής ζωής, που η καθεμία διέπεται από τη δική της κανονιστική αντίληψη περί δικαίου και ηθικής. Όχι μόνο οι αξίες που κυριαρχούν σε κάθε κοινωνική σφαίρα είναι διαφορετικές, αλλά τα ίδια άτομα συνήθως λειτουργούν ταυτόχρονα σε διαφορετικές σφαίρες. Και αυτό επιτάσσει επίγνωση των ορίων. «Είναι παλιός μου φίλος», «πρέπει να φροντίσω τα γεράματά μου», «έχω κόρη της παντρειάς», συνιστούν θεμιτή δικαιολόγηση προσωπικών και επαγγελματικών επιλογών, αλλά η επίκλησή τους κατά την άσκηση δημόσιας διακυβέρνησης είναι πρόδηλα απαράδεκτη. Ό,τι είναι ηθικά αποδεκτό στην ιδιωτική σφαίρα δεν είναι εξίσου αποδεκτό και στη δημόσια.
Η διάκριση του Walzer δεν απέχει από το γενικό περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας. Θεωρούμε θεμιτό ένας επιχειρηματίας να επιδιώκει τη μεγιστοποίηση του κέρδους του στην αγορά αλλά όχι και απέναντι στους δικούς του ανθρώπους. Δεν αρνούμαστε σε ένα δημόσιο λειτουργό το δικαίωμα να φροντίζει την οικογένεια, τους φίλους ή τα περιουσιακά του συμφέροντα, αρκεί αυτό να μην εμπλέκεται με την άσκηση δημόσιας εξουσίας. Και αναγνωρίζουμε διαισθητικά τις παραβιάσεις των ορίων: όταν στη σφαίρα της διακυβέρνησης εισέρχονται οι νόρμες της αγοράς τότε συνήθως μιλάμε για διαφθορά, όταν εισάγονται οι νόρμες της οικογένειας για νεποτισμό.
Αυτή η προσέγγιση διαφοροποιείται από την ισοπεδωτική θεώρηση ότι πάντοτε και παντού τα άτομα δρουν μονοσήμαντα για το στενό ατομικό τους συμφέρον. Λειτουργώντας σε διαφορετικές σφαίρες, οι άνθρωποι έχουν ένα ηθικό ρεπερτόριο ευρύτερο από τη θεμιτή ιδιοτέλεια που επιδεικνύουν στη σφαίρα της αγοράς: εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος στην πολιτική, αλληλεγγύη στη σφαίρα του κοινωνικού εθελοντισμού, αυταπάρνηση στην οικογενειακή σφαίρα. Συχνά πρόκειται για τα ίδια άτομα, υπό διαφορετικές όμως ιδιότητες.
Αρμόδιοι διεθνείς οργανισμοί, όπως η επιτροπή GRECO του Συμβουλίου της Ευρώπης, αξιολογούν την Ελλάδα ως ουραγό στα θεσμικά εργαλεία καταπολέμησης της διαφθοράς, επισημαίνοντας την ανεπαρκή προστασία όσων καταγγέλλουν πράξεις δωροληψίας και την ελλιπέστατη δικαστική διερεύνηση υποθέσεων δωροδοκιών
Επομένως το να επικαλείσαι την προσωπική σου φιλία ως δικαιολογία για μια πράξη διακυβέρνησης (που οφείλει εξ ορισμού να λογοδοτεί αποκλειστικά στη δημόσια ηθική του γενικού συμφέροντος), υποδεικνύει μια ηθική ανωριμότητα αντίστοιχη με το να ανατρέφεις τα παιδιά σου με γνώμονα πώς εσύ θα βγάλεις περισσότερα λεφτά!
Είναι ένδειξη θεσμικής υστέρησης μιας κοινωνίας και υπανάπτυκτης πολιτικής παιδείας των πολιτικών μας, η αδυναμία διάκρισης των διαφορετικών κοινωνικών σφαιρών. Αυτή η ποιοτική υπανάπτυξη αποτυπώνεται στον πολιτικό που πολιτεύεται σαν στενός τοπάρχης ή σαν οικογενειάρχης που πασχίζει να βολέψει τα παιδιά του, στον δικαστή που διαχειρίζεται δημόσια εξουσία σαν επιχειρηματίας, στον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία που λειτουργεί σαν προέκταση του πολιτικού του πάτρωνα. Αποτυπώνεται επίσης στον πολίτη που προσεγγίζει τον δημόσιο υπάλληλο έτοιμος να συναλλαγεί ή έστω να δηλώσει «πατριωτάκι» προκειμένου να εξυπηρετηθεί…
Γιατί να εκπλήσσει επομένως το ότι, σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια, 27% των Ελλήνων το 2007 (έναντι 11% το 2004) ομολογούν ότι αναγκάστηκαν να δωροδοκήσουν; (Το αντίστοιχο ποσοστό στην ΕΕ το 2007 είναι μόλις 5%). Αρμόδιοι διεθνείς οργανισμοί, όπως η επιτροπή GRECO του Συμβουλίου της Ευρώπης, αξιολογούν την Ελλάδα ως ουραγό στα θεσμικά εργαλεία καταπολέμησης της διαφθοράς, επισημαίνοντας την ανεπαρκή προστασία όσων καταγγέλλουν πράξεις δωροληψίας και την ελλιπέστατη δικαστική διερεύνηση υποθέσεων δωροδοκιών. «Εμείς όμως εδώ δεν απαρνιόμαστε τους παιδικούς μας φίλους», θα απαντούσε περήφανα ο ντερμπεντέρης υπουργός, υπό τα χειροκροτήματα των ψηφοφόρων του.
Σεπ 3rd, 2008 Γιώργος Παγουλάτος