Ο πολιτικός κόσμος του αποϊδεολογικοποιημένου κεντρώου χώρου, θεωρεί (στα λόγια) το ασφαλιστικό ζήτημα ως πρώτης προτεραιότητας. Στην πραγματικότητα το αντιλαμβάνεται σαν μία καυτή πατάτα που θέλει να την πετάξει στον επόμενο. Δηλαδή με απλά λόγια η κυνική λογική τους μεταφράζεται ως εξής: αν και αναγνωρίζουμε την σοβαρότητα του προβλήματος δεν παίρνουμε κανένα μέτρο λόγω του πολιτικού κόστους αφού μοναδικός σκοπός μας είναι να αναπαραγόμαστε στην εξουσία. Θα κάνουμε κάποιες μικρές αλλαγές τις οποίες θα τις βαπτίζουμε μεταρρυθμίσεις.
Η κυβέρνηση Σημίτη όσες φορές προσπάθησε να θίξει το θέμα (μίνι ασφαλιστικό, μελέτη Σπράου, νόμος Γιαννίτση) λειτούργησε τελικά με κριτήριο το κομματικό όφελος δηλαδή την μη ανάληψη του οποιοδήποτε πολιτικού κόστους.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, άφησε ανεκμετάλλευτη μία ολόκληρη τετραετία με το πρόσχημα της μελέτης του ζητήματος, ή ύπαρξης ευρύτερου κοινωνικού διαλόγου πριν από την έναρξη οποιασδήποτε απόπειρας μεταρρύθμισης. Τώρα αφού έχει δεσμευτεί προεκλογικά ότι δεν θα αυξήσει τα όρια ηλικίας, δεν θα αυξήσει το ύψος των εισφορών και δεν θα μειώσει το ύψος των συντάξεων, πιο δύσκολα μπορεί να τετραγωνοποιήσει τον κύκλο παρά να μπορέσει να περάσει τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να κατηγορηθεί για προσπάθεια εξαπάτησης του εκλογικού σώματος, ιδιαίτερα μάλιστα μ’ αυτή την ισχνή πλειοψηφία.
Η μετάθεση των προβλημάτων στο μέλλον έχει το πλεονέκτημα ότι υπάρχει μία σχετική ηρεμία στο παρόν, αλλά το μεγάλο μειονέκτημα είναι ότι κάποτε το μέλλον γίνεται παρόν αλλά με τραγικότερες διαστάσεις. Πολλές φορές η καταστροφή είναι η ενδημική λύση ενός συστήματος.
Το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Η διατήρηση του "δημόσιου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης" ταυτίστηκε με την λεηλασία, από το κράτος και κάποιες προνομιούχες ομάδες, των χρημάτων της πλειονότητας των εργαζομένων που κατέβαλλαν κανονικά και αδιαμαρτύρητα στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Η διαχείριση των ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος δημιουργεί φτώχεια για τους πολλούς. Η διαχείριση των ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος εγγυάται την επερχόμενη χρεοκοπία. Η συνεχώς αυξανόμενη ανάγκη για κρατική συμμετοχή και στήριξη διογκώνει τα ελλείμματα
Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το κόστος των όποιων μέτρων τώρα θα είναι πολύ μικρότερο από το κόστος της αδράνειας και της μετάθεσης των προβλημάτων στο μέλλον. Ειδικά η νέα γενιά πρέπει να αφυπνιστεί και να ζητήσει την άμεση μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού ζητήματος με ανάληψη του κόστους και από τις γενιές που δημιούργησαν, εξέθρεψαν αυτό το τέρας. Αν δεν γίνει κάτι τώρα, το μόνο που είναι σίγουρο, είναι ότι όλο το κόστος της μετατροπής θα το επωμισθεί η γενιά των 20 – 30 που δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για την όλη κατάσταση.
Το αναλογιστικό έλλειμμα της Ελλάδας που δείχνει την προεξοφλημένη αξία όλων των υπεσχημένων παροχών είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Με βάση στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α. το 2050 οι δαπάνες των συντάξεων θα ανέρχονται στο 20% του Α.Ε.Π.. Δηλαδή ότι παράγουμε, το 1/5 θα πηγαίνει για συντάξεις. Αν αναλογιστούμε και ένα άλλο 5 % - 7% που είναι απαραίτητο για την εξυπηρέτηση του τεράστιου δημόσιου χρέους, τα περιθώρια για άσκηση αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής θα είναι εξαιρετικά περιορισμένα.
Παρ’ όλη την τραγικότητα της κατάστασης, η επικρατούσα αντίληψη της κοινής γνώμης είναι ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική, ότι μπορεί μέσα από προσπάθειες νοικοκυρέματος (εξορθολογισμός δαπανών, πάταξη εισφοροδιαφυγής η ακόμα και από πολιτικές αναδιανομής) να υπάρξει μία μικρή παράταση οπότε μετά ξαναβλέπουμε. Επιδινόμαστε πάλι στο εθνικό μας σπορ του στρουθοκαμηλισμού.
Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης βλέπει το πρόβλημα μέσα από μία αριστερή λογική. Μία λογική στείρα, μανιχαιστική και χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις.
Το πρόβλημα με την ανωτέρω λογική είναι, ότι οι αιτίες του προβλήματος περιορίζονται στην κακοδιαχείριση των αποθεματικών, στην μαύρη αγορά εργασίας, στην εισφοροδιαφυγή και στην ελλιπή χρηματοδότηση από το κράτος.
Δεν γίνεται καμία νύξη:
- για την δημογραφική γήρανση,
- το καθεστώς των πρόωρων συντάξεων και υψηλών συντάξεων για τα ρετιρέ του ευρύτερου Δημόσιου τομέα,
- την αναντιστοιχία μεταξύ εισφορών και παροχών,
- τις υπερβολικές και εικονικές δαπάνες υγείας και περίθαλψης των ασφαλισμένων
- το ότι η πάταξη της εισφοροδιαφυγής θα μειώσει ελάχιστα το ποσοστό των κρατικών δαπανών ως προς το Α.Ε.Π. το 2030 (Στοιχεία Ε.Σ.Υ.Ε.)
- για την συμμετοχή των κομματικών συνδικαλιστικών ανδρείκελων στην Διοίκηση των ασφαλιστικών και άρα συνένοχων για την κακοδιαχείριση των αποθεματικών.
H Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει την αντικατάσταση του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος από ένα μεικτό σύστημα που θα διασφαλίζει μακροπρόθεσμα τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Το προτεινόμενο νέο σύστημα βασίζεται σε δύο πυλώνες:
σε ένα υποχρεωτικό δημόσιο πρόγραμμα συνταξιοδότησης αναδιανεμητικού χαρακτήρα με στόχο την ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων, διασφαλίζοντας μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη για όλους τους Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα προηγούμενου εργάσιμου βίου και εισφορών
και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα, υποχρεωτικά για το σύνολο των εργαζομένων, τα οποία θα στηρίζονται στις αρχές της ανταποδοτικότητας, του ανταγωνισμού και της ατομικής ευθύνης.
